ชีวิต ที่ผ่านมามีทั้งเวลาที่มีสุข เวลาที่มีทุกข์ แต่ไม่ว่าจะทุกข์แค่ไหนเราก็ผ่านมันมาได้ อาจจะด้วยดี หรือไม่ก็ตาม วันนี้ เปนวันแรกที่ผมเริ่มเขียน Blog เนื่องมาจาก ช่วงนี้ชีวิตผมตกต่ำอย่างที่สุด ถึงขนาดไม่อยากจะ มองใคร ไม่อยากกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม ผมจึงอยากมาลองระบายใน Blogger นี้ดูเผื่อจะมีใครหลงมาพบ มาเจอ แล้วให้คำแนะนำได้บ้าง เมื่อวานผมได้ดูรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง ที่เชิญนักพูดให้กำลังใจ ที่พูดถึงจิตใต้สำนึก มาตอนแรกก็กะจะดูผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย แต่มีอยู๋คำพูดหนึ่งที่แขกรับเชิญพูดออกมา คือ คนเราถ้ายังไม่รักตัวเองก็คงจะทำอะไรดีๆในชีวิตไม่ได้ การรักตัวเองคืออะไร การรักตัวเอง ในความหมายของแขกรับเชิญคนนี้คือ ความภูมิใจในตัวเอง คิดว่าตัวเองมีศักยภาพพอจะทำสิ่งดีๆให้เกิดในชีวิตซึ่ง ที่ผ่านมา ผมมักจะคิดวกไปวนมาในสิ่งที่ผมทำผิดพลาด ทำไม่สำเร็จ นั่นยิ่งทำให้ชีวิตผมดำดิ่งลงเรื่อยๆ มันทำให้เราทุกข์ทรมานมาก ทางหนีปัญหาของผมคือ การทำอะไรก็ได้ไม่ให้คิดถึงมัน ...
ซึ่งสิ่งนั้นคือ การเล่นเกมทั้งวัน ดูหนังทั้งวัน กินเยอะๆบ้าง แต่มันก็บรรเทาความทุกข์นี้ได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น ความจิงแล้วสิ่งที่ผมทำอยู่นี้ คือการหนีปัญหา เมื่อผมหนีเรื่อยๆ จิตใจก็ตกต่ำเรื่อยๆ เมื่อจิตใจป่วย
ร่างกายก็เริ่มจะไม่สู้ดี พลอบป่วยตามจิตใจไปด้วย ผมพยายามถามตัวเองตลอดมาว่าเราทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร ทำไมต้องหนีปัญหา ทำไมต้องเครียดทำร้ายตัวเอง ทำไมเราไม่มุ่งหน้าสู้ คิดได้แต่ทำไม่ได้ เพราะไม่รู้
จะเริ่มต้นอย่างไร เมื่อคิดถึงการทำอะไรดีๆขึ้นมา ก็จะมีความผิดพลาดในอดีตแวะเข้ามาคอยตอกย้ำซ้ำๆ
เหมือนจะบอกว่า " ก็แกเคยทำมันแล้ว แล้วเปนไงละล้มไม่เปนท่า ต่อไปก็คงจะเปนอย่างนั้นอีก "
ทำให้หมดกำลังใจในการดำเนินชีวิต ต่อไป เมื่อเปนอย่างนี้นานๆ ความสำเร็จไม่มาเยือนนานๆ
ก็ทำให้กลายเปน ไอขี้แพ้อย่างสมบูรณ์แบบ เพราะจะทำอะไรดีหน่อยก็โดนความผิดพลาดในอดีต
เปนตัวสบประมาทไปก่อน แม้ผมจะเข้าใจมันแต่ก็ไม่รู้วิธีแก้ เมื่อพูดในภาษาพุทธก็คือ ผมรู้ว่าทุกข์
คืออะไร แต่ไม่รู้ว่า มรรค คืออะไร จนเมื่อวานได้ดูรายการทีวี ก็คิดว่าทางนี้อาจจะทำให้ผมกลับไปมี
กำลังใจในการดำเนินชีวิตอีกครั้ง แล้วจะมาเขียนต่อครับ ...
